Susters Belanda

Hallo allemaal!

Weer een keertje een bericht uit Indonesië! Het leven met backpacks bevalt ons toch best wel prima! Zondag hebben we de wandeltocht naar het ziekenhuis voor het eerst afgelegd. Na 3 gaten ontweken te hebben en gebalanceerd te hebben naast een slootje vol ziekten/beesten/rotzooi, kwamen we aan bij het ziekenhuis. Deze wandeltocht duurt gelukkig maar tien minuutjes! Behalve shopping malls wilden we ook graag zien waar de echte Indonesische bevolking de boodschappen doet. We gingen een kijkje nemen op een pasar traditional. Honderden kraampjes her en der verspreid. We kwamen er van alles tegen: heel veel fruitkraampjes, kleding en vooral heel veel aandacht van de marktvrouwtjes. Na flink wat gezweet te hebben, hebben we het doolhof verlaten om even bij te komen met een koude ice-tea. Toen we ’s middags lekker aan het lunchen waren, kregen we onverwacht een berichtje van Dr. Daniël, de directeur van ons ziekenhuis. Hij zou graag diezelfde avond met ons wat willen gaan eten en wat van Semarang laten zien. Dit zagen wij wel zitten! We hebben ons thuis wat opgefrist, zodat we goed voor de dag zouden komen! We gingen eten in een Indonesisch restaurant. Toen we zagen dat het bestek bestond uit 2 stokjes, werden we toch een beetje zenuwachtig. Stuntelend hebben we onze maaltijd naar binnen gewerkt. Vervolgens nam dr. Daniel ons mee naar China Town. Hier is elk weekend een markt met lokale eettentjes. Er werd ons van alles aangeboden en hebben zelfs durian geprobeerd: stinkfruit wat je zelfs in het vliegtuig niet mee mag nemen. Op een begeven moment kwamen we uit bij een mooie Chinese tempel. Dankzij de vrouw van dr. Daniel (Lanny) hebben we binnen een kijkje mogen nemen. De tempel was super mooi (zie foto’s). We werden weer netjes thuisgebracht na een gezellige avond! Zodra Wendy haar deur open maakte, schoot er een vette kakkerlak onder haar bed. Ieeeewww. Gelukkig kwam de kakkerlak na een paar uur weer tevoorschijn en heeft Lonneke hem weggeveegd met een bezem.

Maandag, onze eerste stagedag, begon al erg vroeg. We werden om 7.00 uur verwacht in het ziekenhuis. We waren netjes op tijd, maar helaas moesten we 45 minuten wachten in een vergaderruimte. Dr. Daniel nam ons mee naar het auditorium van het ziekenhuis. Hier werd de ochtendmis gehouden. Deze was in het Bahasa, maar na een half uur niks verstaan te hebben, mochten we naar voren komen. We hebben onszelf aan het personeel voorgesteld. Er waren twee hoofdverpleegkundige aanwezig die ons meenamen naar een aparte ruimte. Hier werd ons wat verteld over het ziekenhuis en vervolgens kregen we een rondleiding. De grote verschillen met Nederland waren al snel te zien. In het ziekenhuis worden vier klassen gehandhaafd: VIP, klasse 1, 2 en 3. Hiermee is het verschil tussen rijk en arm al meteen duidelijk. De afdeling waar wij stage gaan lopen, heet etha. Etha is een interne afdeling waar allerlei ziekten voorkomen. We kwamen erachter dat de verwachtingen van ons en de head nurses nogal verschilden. Na goed overleg kwam er iets meer duidelijk en is er besloten om 3 maanden met z’n vieren op Etha te blijven. Zo kunnen we goed alles onder de knie krijgen en meewerken in het verpleegkundig team. We lopen vijf dagen in de week stage en hebben elk weekend vrij. De nurses van de afdeling zijn erg aardig, maar met de taalbarrière wordt het nog een flinke uitdaging.
Ondertussen klaagde Wendy al een aantal dagen van hinderlijk getik uit een kastje op haar slaapkamer. Omdat we het laatje waarom het ging niet open kregen, hebben we de locals van onze homestay gevraagd om even te helpen. Na flink trekken aan het laatje kwam de nachtmerrie naar buiten. Resultaat: een termietenheuvel. Gelukkig waren de locals niet bang en hebben alles goed schoongemaakt. ’s Avonds zijn we naar de pizza-hut geweest, omdat we zin hadden in iets anders dan rijst.

Op de tweede dag werden we onverwacht weer meegenomen naar de mis. Daar spraken we een arts die ons mee wilden nemen op artsenvisite. Dit was heel erg interessant. De dokter kon erg goed uitleggen, dus dat willen we zeker vaker doen. Bij het beschrijven van de patiënten merkten we opnieuw de verschillen tussen arm en rijk. Sommige patiënten kunnen de operatie niet betalen en gaan bijvoorbeeld met een gebroken heup terug naar huis. Dit is ondenkbaar in Nederland! Sommige casussen waren erg heftig. Zo was er een man waar niet meer zoveel van over was (vel over been). Na wat ongemakkelijke momenten op de afdeling, omdat we niet zo goed wisten wat we moesten doen, zijn we casussen gaan uitwerken in the office. Dit was echter van korte duur, omdat we onverwacht werden meegenomen door de headnurse om een presentatie over vitamin A bij te wonen. Dit leek ons in eerste instantie wel interessant, totdat de spreker in het Bahasa begon te praten en de fotograaf alleen foto’s van ons maakte. Aha, daarom zitten we hier, reclame maken. Na de presentatie mochten we eindelijk naar huis en zijn we bij Toko Oen gaan eten: een restaurant waar ook Europese gerechten te krijgen zijn incl. bitterballen en poffertjes.

Woensdagochtend begonnen we om kwart voor 7 met de paasmis. Met andere woorden: een uitzonderlijk lange mis met lange preken (in het Bahasa) en veel liedjes. Het leuke koor maakten ons weer vrolijk met zang en dansjes. Na de mis wilden we naar de afdeling, maar door oponthoud kwamen we hier pas na een uur aan (lees fotoshoot met tientallen Indonesiërs.) Vanaf woensdagmiddag sloeg de stemming om en zijn we echt enthousiast geworden over hoe de komende 3 maanden eruit komen te zien. Het contact met de verpleegkundigen gaat een stuk beter en hebben meer gezien van de afdeling. Eenmaal thuis hebben we lekker in het zonnetje gezeten met een fles water om de liters zweet bij te vullen.

Donderdag zijn we weer een aantal uur met dezelfde arts als dinsdag meegelopen, dr. Yoseph. Opnieuw veel verschillende casussen gezien, maar we merken wel bij dr. Yoseph dat hij erg snel anti-depressiva voorschrijft bij iedereen die een beetje ‘sad’ is. We hebben nog geen patiënt van hem gezien die geen anti-depressiva slikt. Na stage hebben we weer lekker in het zonnetje gezeten en ’s avonds hebben we voor het eerst bij een straattentje gegeten. Dit was erg lekker en zeker voor herhaling vatbaar!

Vrijdag kregen we te horen van de headnurse van de afdeling dat we maandag zouden beginnen met twee verschillende diensten. Twee van ons zouden een ochtenddienst hebben en de andere twee een avonddienst. Dit leek ons geen goed idee, omdat we elkaar dan doordeweeks amper zouden zien. Dit hebben we aangekaart bij de headnurses. Zij begrepen ons probleem en hebben een ander plan gemaakt voor de komende 3 maanden. Aankomende week gaan we met z’n vieren meelopen op afdeling Betha (chirurgische afdeling). De week daarop bij Alfa (interne afdeling). Vanaf dan gaan we opsplitsen in 2 duo’s en mogen we ieder een eigen afdeling kiezen. Het is namelijk erg onhandig om met z’n vieren op een afdeling te zitten. Het weekend hebben we ingeluid met bier en spelletjes!

Zaterdag hebben we een sightseeing tour door het oude deel van Semarang gedaan (Kota Lama). Hier staan nog veel Nederlandse gebouwen uit de koloniale tijd. Ze zijn slecht onderhouden, waardoor ze er erg vervallen uitzien. Erg zonde, vinden wij. Na veel foto’s gemaakt te houden en heerlijk gegeten te hebben in een erg leuk cafe, kwamen we uit bij een klein straatje dat ons erg interessant leek. Er stonden allemaal rieten mandjes met hanen erin. Benieuwd waarvoor dit was, kwamen we uit bij een hanengevecht. Erg heftig om te zien hoe de hanen elkaar uit moeten moorden, zodat de mannen hun centjes weer kunnen verdienen. Na lang rond gelopen te hebben door de wijk, besloten we een leuk ritje naar huis te maken met een fietstaxi (Soort van riksja). Een heel avontuur midden door het drukke verkeer van Semarang. ’s Avonds hebben we een kijkje genomen in de Java mall en hebben we genoten van een lekkere pizza.

Vandaag besloten we een uitje te maken naar BSB, een villawijk net buiten Semarang. In deze villawijk ligt een sportpark met een zwembad. De rit hierna toe leek er eentje uit mariokart. Na slalommend inhalen, duizend keer toeteren en andere gekke dingen, kwamen we gelukkig heelhuids aan. Het was even lastig om onze bikini te tonen, omdat het meest sexy wat de vrouwen hier droegen een bodysuit was. Nadat 50 nekken zich 180 graden hadden gedraaid, zijn we toch maar het zwembad ingegaan. We hadden echter niet de goede dag uitgekozen om te gaan zwemmen, want na 2 uurtjes zonnen begon het te regenen. Volgende keer beter!!

Nu gaan we even Wendy verhuizen naar een andere kamer, omdat ze de afgelopen nachten toch te vaak werd wakker gehouden door ratten op het dak en termieten in kastjes.

Tot het volgende blog en vergeet vooral niet de foto’s te bekijken!
Groetjes!