van bad luck to paradise

Zo, nieuwe week, nieuw verhaal(tje) van ons uit Semarang.

Op stage hebben we weer veel interessante dingen mogen zien. Maandag werden we gehaald om een besnijdenis te zien. Een jongetje van een jaar of 12 lag zonder verdoving in een behandelkamertje. Vlak voor de besnijdenis ging beginnen werd er nog even wat ingespoten, maar dit had geen tijd meer om in te werken. De besnijdenis duurde heel wat langer dan verwacht en was zeker de moeite waard om een keer gezien te hebben. Ook hebben we onze eerste casusbespreking gehad, de headnurses waren hartstikke trots op ons. Wat een goed werk hadden we toch geleverd. Deze week zijn Vera en Wendy op de kraamafdeling geweest en hebben we allemaal een of meer bevallingen mogen zien. Ze gingen van heftig naar mooi. De eerste baby werd er uitgehaald met een vacuüm pomp, op de buik duwende verpleegkundigen en tot de anus ingeknipt. De tweede ging al zonder vacuümpomp, maar nog steeds met duwen en een inknipje. We schrokken wel toen deze baby eruit kwam, want het hoofd was volledig misvormd doordat het hoofdje al een tijdje naar buiten geperst werd. Gelukkig zou dit later goed komen volgens de arts. De laatste was een erg mooie bevalling, met lieve verloskundigen. De vrouw staat er trouwens helemaal alleen voor tijdens de bevalling, de vader en familie wachten buiten tot de baby geboren is. Ook een opvallend feitje wat we gezien hebben is dat de verpleegkundigen hun eigen melk kolven om dit aan de baby’s van patiënten te voeren. Afgelopen week hebben we ook nog een maagonderzoek aan ons rijtje mogen toevoegen. Dit was erg interessant om te zien, maar ook erg heftig voor de patiënt. Nog een weekje en dan wisselen we van afdeling!

Vorig weekend zouden we eigenlijk naar Karimunjawa gaan, dit is echter een weekendje verplaatst, omdat we een beetje laat begonnen met regelen.. De volgende keer beginnen we toch maar wat eerder.
Om het toch een geslaagd weekend te maken zijn we zaterdag naar de Gedong Songo tempels geweest met onze privé chauffeur. Een hele vriendelijke man die ons de hele dag overal veilig naartoe heeft gereden. De Gedong Songo tempels zijn 9 boeddhistische tempels in de bergen net buiten Semarang. Omdat het best een eindje klimmen was hebben we besloten dit te paard te doen. Wat een avontuur. Lonneke zat voorop helemaal in haar sas en daar achter kwamen de andere drie al schijtend in hun broek (ook al liep er een mannetje mee), maar het waren wel erg steile paadjes naar beneden en naar boven en de paarden hadden erg gladde hoefijzers. Ook vonden sommige paardjes elkaar niet zo lief. Dit alles leidde tot wat schrikbarende momenten, maar was achteraf heel erg leuk. De uitzichten waren prachtig en we hebben ook nog een warmwaterbron gezien, deze stonk wel een beetje naar rotte eieren (zwavel). Hierna hebben we onze chauffeur naar een mooie waterval gestuurd. Om deze waterval te bereiken, moesten we eerst een uur door de bush lopen en klimmen. Na 5 meter in het regenwoud kwamen we al een huge spin tegen. De krekels (waren het krekels?) klonken als gillende wijven, en dan te bedenken dat mensen hier komen voor hun rust… Erg moe kwamen we aan bij de waterval, maar we werden dik beloond met het uitzicht. Na de tocht weer slidderend naar beneden gemaakt te hebben, besloten we om ook nog naar een boeddhistische pagoda te gaan. We waren hier net op tijd voordat het donker werd, lekker rustig dus. Om de dag goed af te sluiten, zijn we lekker gaan eten bij een Italiaan, met pizza als dessert.
Omdat we niet alles op het laatste moment willen regelen, hebben we zondag het begin van onze rondreis geboekt. Met Lonneke’s verjaardag zitten we lekker op Bali! Om de drukke zaterdag te compenseren, hebben we ons zelf zondag wat ontspanning gegund met een lekker goedkope massage. Ze hadden eigenlijk geen plek, maar vijf minuten later waren er ineens vier bedden en masseuses vrij.

Dit weekend zijn we wel echt naar Karimunjawa geweest. Dit ging ook niet zonder slag of stoot. Op donderdag zijn we al vroeg in de ochtend naar de haven gegaan om de boot te nemen naar Jepara, die dan verder zou gaan naar Karimunjawa. In de haven hebben we twee goed Engels sprekende Indonesiërs ontmoet die waarbij we in de groep zaten met de tour. Na een korte lunch in Jepara, zaten we weer klaar in boot om naar Karimunjawa te gaan. Er werd nog even wat omgeroepen. We zagen geen reactie, maar een paar mensen stonden rustig op. Het meisje van onze groep kwam net zo rustig naar ons toe om te vertellen dat de boot stuk was en niet zou gaan nu. Er zou een reparateur uit Semarang komen (lekker effectief weer), die er pas om drie uur zou zijn en dan pas was er nieuws of de boot überhaupt nog zou gaan. We probeerde de tijd leuk te besteden door samen met de anderen van onze groep een bezoekje te brengen aan een aquarium in de vorm van een grote zeeschildpad. Dit was veelbelovend, helaas zwom er maarliefst een zeeschildpad, maar wel genoeg vissen. Ook hebben we hier een fish spa gedaan, echter waren de vissen 3x groter dan in Nederland, waardoor je niet langer dan 5 seconden je voeten in het water kon houden. Na nog even gechilled te hebben aan het water en onze eerste verse kokosnoot gedronken te hebben, zijn we terug gelopen naar de boot voor meer nieuws. Na daar nog een uur wachten, kregen we te horen dat de boot wel gemaakt kon worden, maar dat het te laat was om voor het donker daar aan te komen. Een paar minuten later werd ons verteld dat het vrijdag slecht weer zou zijn, dus dat de boot dan ook niet kon gaan. Wee wat minuutjes later was het ineens vijf dagen slecht weer. Met een gezicht op onweer en duizend verboden woordjes zijn we de boot afgedruipt om te dan maar wat van Jepara te gaan zien. We zijn bij een information point gaan vragen voor een goedkope homestay aan het strand, waar we een Nederlands meisje, Laura, tegen kwamen die al 1,5 jaar op Karimunjawa woont en samen met haar vriend Jojo een homestay heeft. Zij vertelde ons dat de boot misschien wel ging op zaterdag en dat ze ons dat vrijdagmiddag wel zou laten weten. Met lichte hoop gingen we naar de homestay. Deze werd gerund door een superlief vrouwtje, maar de kamers waren helaas wat minder onderhouden. Sigarettenpeuken op de grond, duizend zwarte haren, schimmel in de hele kamer en een dierentuin op de badkamer. We dachten dat we dit wel twee nachtjes konden overleven. De stank was echter zo erg dat Vera en Lonneke met de deur open moesten slapen. En toen we heerlijk wilde gaan douchen, bleek hier geen water uit te komen en werd het toch echt afspoelen met bakjes water. ’s Avonds zijn we naar het strand gelopen voor de zonsondergang en op de terugweg hebben we gegeten bij een resort aan het strand. Onze teleurstelling was weer een beetje omgeslagen in hoop op toch een leuk weekendje Jepara.

De dag erna hebben we een heerlijk dagje strand gehad, bij hetzelfde resort, waar we de hele keuken leeggegeten hebben. Toen kregen we om 3 uur het telefoontje van Laura. Met een bonkend hart kregen we te horen dat de boot zaterdag zou gaan, YESSS!! Dat werd stage mailen dat we door bad weather twee dagen langer op het eiland moesten blijven. We zijn toen nog even Jepara in gegaan om ook hier wat van te zien. We vroegen aan de zoon van de homestay, die ons wel wilde brengen, waar de houtsnijwerken gemaakt werken (hier staat Jepara bekent om en deze gaan de hele wereld over). Na dit op heelveel verschillend manieren duidelijk proberen te maken, bleken deze buiten de stad te liggen. Dan maar naar een minimuseum, waar niet veel meer te zien was dan wat Kartini schilderijen en een groot dinosaurusskelet. ’s Avonds zijn we lekker gaan uit eten bij een westerse tent en zijn we op tijd naar bed gegaan, omdat we de volgende ochtend al om half 6 bij de haven moesten zijn voor de tickets. Deze keer was het een andere boot (de slow boot). Gelukkig waren er nog tickets en zaten we als eerste op de boot. We hadden fijne plekjes op (we dachten) zachte stoelen en (we dachten) veel beenruimte. Helaas kwam na 10 minuten de hele Indonesische bevolking binnen en gingen deze overal op de grond liggen, dus ook op onze voeten. Ook zaten de stoelen toen al niet meer lekker. Dat werden vijf lange uren, zeker toen we ook nog misselijker werden dan op de vorige boot. Na 5 uur afzien, werden we rijkelijk beloond met het mooiste paradijs op aarde. Laura en Jojo waren ons op aan het wachten in de haven en namen ons mee naar een mooie en vooral schone homestay, wat een verschil. Toen we onze spullen met het licht aan wilden installeren, kwam Laura nog even vertellen dat op het eiland geen elektriciteit is van 6 uur ’s ochtends tot half 6 ’s avonds We hadden gelijk de dagtripjes geboekt en de middag afgesloten op het strand. Heerlijk! Onderweg zagen we een uithangbord van een restaurant met een best view point en pizza. Dit leek ons wel wat, dus zijn we ’s avonds terug gekomen om hier te gaan eten. Na een lange klim bleek het te laat voor uitzicht, want het was helemaal donker. Ook was de pizza op en stonden er maarliefst drie andere gerechten op de menukaart. Na anderhalf uur wachten op ons eten, bleken de french fries ongekookte aardappelen te zijn. Mjammie, NOT. Toen we op tijd in bed lagen werden we heerlijk in slaap gezongen met een gitaar door Laura en Jojo.
’s Ochtends weer op tijd op voor ons eerste dagje snorkelen en Island hopping. We waren echter al wakker geworden door de kraaiende hanen en blerende moskee's We ontmoette onze hilarische tourguide Ryan en kapitein met een tand op ons schattige bootje. Hierna haalden we nog een ander leuk stel op en gingen we op weg naar het eerste snorkelparadijs. Onderweg kwamen de drie schijterds weer om de hoek kijken. De golven waren zeker twee meter hoog, waardoor we liters water in het zicht kregen. Bij aankomst moesten we even wennen aan onze snorkels en flippers, maar eenmaal onderwater was het in een woord WAUW, het mooiste wat we ooit gezien hebben. Veel zee-egels, zeesterren, koraal in de mooiste kleuren en honderden vissen en zelfs Nemo in zijn zeeanemoon. Na lekker rond te hebben gedobberd zijn we gaan lunchen op een onbewoond eiland. We kregen hier vers door de kapitein gevangen vis die we met onze handen op konden peuzelen. Heerlijk, wat een leven! Na het eten kwamen we bij een afgezet stuk zee waar haaien in zaten die we mochten voeren. Toen kwam er ook nog even een superchillende zeeschildpad om de hoek kijken, deze heeft Ryan voor ons uit het water gevist en mochten we allemaal even vasthouden. Na het volgende snorkelplekje sloten we de dag af met zwemmen tussen de haaien. Hier moesten de drie schijterds weer even voor slikken en met een hartslag van 300 stapten we 10 minuten na Lonneke toch eindelijk het water in. Helaas zijn hier geen foto’s van met haai, dus jullie moeten ons op ons woord geloven. Na het avondeten werden we uitgenodigd door Laura en Jojo om mee te gaan naar een verlaten resort voor wat gitaarmuziek. Hier zaten ook Ryan en nog wat andere eiland bewoners. We konden genieten van mooie gitaarmuziek en hebben na wat biertjes (die met scooters gehaald werden) ook onze nachtegaal stemmen laten horen. Het feestje barstte los, wat een leuke mensen. Iets te laat kropen we in bed.

’s Ochtens was het erg vroeg, met een klein katertje zijn we weer het vertrouwde bootje opgeklommen. Vandaag was er ook nog een Nederlandse man, Reindert mee, die behoorlijk kon lachen om al onze opmerkingen. Vooral toen Marieke haar duikbril was losser wilden en in plaats van looser, lozer zei tegen Ryan. Foutje! Toen we uitgelachen waren konden we weer het water in, hier zaten duizende vissen die we uit onze hand konden laten eten. Supergaaf dit. Na weer lekker genoten te hebben van het koraal en alle vissen om ons heen kregen we weer dezelfde lekkere lunch. Na nog meer snorkelen zijn we op een mooi strandje op het grote eiland geweest en hebben we de zonsondergang kunnen bekijken op de boot. ’s Avonds zijn we weer naar het chillplekje geweest om onze minivakantie goed af te sluiten. Huilen dit, we wilden echt niet weg van deze heerlijke plek met hele leuke mensen. De volgende ochtend konden we iets later naar de boot, omdat deze niet zo druk zou zijn als de heenweg. Toen we om half 7 aan kwamen kakken (de boot zou om 7 uur gaan), riepen mensen onderweg al vanalles in het Indonesisch. Omdat we hier onrustig van werden zijn we maar gaan rennen, dit bleek hard nodig te zijn want de boot stond al op het punt om te vertrekken. Als gekken kaartjes gekocht en als laatste de boot op met kloppend hart. Welkom in de hel again. Toen we het zitten moe waren besloten we een rondje te lopen om de tijd door te brengen. Toen we even op een trapje zaten nam de kapitein ons mee naar boven om een kijkje te nemen achter het roer. Een leuke afleiding, waardoor de tijd een stuk sneller ging. Aangekomen in Jepara hebben we een bus geboekt en zijn we met nu al heimwee terug gegaan naar Semarang. Dat werd flink omschakelen op stage.

Deze week gelukkig maar drie dagjes stage en dan staat ons volgende tripje weer op de planning, Bromo!

Wie het tot hier heeft gehaald met lezen mag zich prijzen tot echte vriend/familielid/creepy stalker, applausje voor jezelf.